Ik stoorde mij al een hele tijd aan mijn tv-kijkgedrag. Een paar weken geleden heb ik de stekker uit getrokken. Er zijn betere manieren om avonden door te komen dan zinloos zitten zappen tot dat Turkse kanaal op 532 (om dan weer helemaal vanaf 1 opnieuw te beginnen) om op te merken dat er echt niets, NIETS interessants te zien valt (of iets wat je nog niet hebt gezien). Dus hup met die digibox. Hij staat nu op de gang, stof te vergaren, want, je raadt het nooit, dat combi-abonnement internet - telefoon - digibox is toch wel goedkoper dan telefoon en internet apart zeker? Dus blijft ie, die digibox, maar wel met de stekker er uit. Gelukkig moet je te veel kabels aansluiten voor je terug in die zapmodus kan verzeilen. Nu lees ik veel meer boeken (nog meer!) en haal ik eindelijk al die films die ik al een hele tijd wou zien in huis (en kijk ik dus enkel als ik echt iets interessants tegenkom). Elke week passeer ik wel een keer in de bibliotheek. We koken nu ook veel meer samen. De afwas blijft minder staan, jaja, niets dan goeds jong! Dat maakt mij zo gelukkig!
Wat mij ook gelukkig maakt is mijn moestuin. Ik heb hem sinds maart. Hoe zalig kan het zijn om zelf gekweekte boontjes, Oost-Indische kers, pastinaak (jaja, ik oogstte een heuse pastinaak!), pompoen, komkommers... te oogsten. Ik voel me dan ook een beetje een rebel, mijn gebalde vuist naar de systemen in de wereld die niet lopen zoals ze zouden moeten lopen. Het vervult mij ook telkens weer van een zeer diepe dankbaarheid. De natuur is grillig, maar kan heel gul en vrijgevig zijn. Het geeft mij bijna een mystiek gevoel van deel zijn van iets veel groters, en dan vertrek ik telkens weer met een glimlach naar huis. Ja die moestuin. Nooit gedacht dat dat zoiets filosofisch kon zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten