Keulen met baby en trein

In september gingen mijn man en ik, samen met Max, een paar dagen naar Keulen.

Zoals je misschien wel weet reizen wij graag met de trein. Dus ook dit keer gingen we met ons geliefde vervoermiddel. Dat viel echt goed mee. We namen de trein tot Brussel en dan stapten we over op de Thalys. Ook Max deed het goed op de trein. Hij was heel geboeid door het voorbij glijdende landschap. Op een paar uurtjes waren we er.

In Keulen aangekomen gingen we recht naar het hotel. We hebben ons wat laten gaan qua luxe en kozen voor een 5-sterrenhotel: Hotel Mondial am Dom (wij boekten via holidayline), dicht bij het station, zo'n 5 minuten wandelen. Zowel op vlak van ligging als service bleek dit een goede keuze. En een tip die ik voor mezelf wil onthouden: met een kleine baby is het handig als je geen 7 metro's meer moet nemen nadat je bent aangekomen op je bestemming.

Het hotel lag midden tussen heel wat bezienswaardigheden. We hebben het hele weekend dan ook te voet de stad doorkruist. Max sliep lekker in de draagdoek. Heel gemakkelijk en ontspannen. De Duitsers staan ook erg open tegenover borstvoeding, dus voeden in het openbaar was geen probleem.

We bezochten de Dom en maakten een stadswandeling langs verschillende bezienswaardigheden. De winkelstraat was ons wel iets te druk.

We bezochten ook het chocolademuseum, maar dat was een minder groot succes, omdat we elkaar uit het oog verloren waren en uiteindelijk na 45min elkaar buiten pas terug hadden gevonden.

Al bij al was het een leuk tripje, in een mooi, net hotel, op slechts een paar uurtjes.

Een echte aanrader!

Mijn bevallingsverhaal

Hoe ik het mij nu, 7 maanden later herinner. (Mijn man herinnert zich het hier en daar anders, waarschijnlijk ben ik dus wel al heel wat vergeten) En hoe ik mij de weken daarna voelde...

Bevallingsverhalen zijn vaak de puurste horror, je zou er bijna niet aan willen beginnen...
Ik zou dat anders doen! Prenatale lessen, prenatale yoga, bevallingsworkshop, boeken gelezen bij de vleet, begeleiding door de vroedvrouw, geen onnodige medische trammelant...

Toch ging het niet zoals ik gehoopt had. Misschien omdat ik het zo hard (niet) wilde?

Na een redelijk vlotte zwangerschap, begon de aankondiging van de bevalling eigenlijk al een week op voorhand. Gerommel, veel gerommel, niet fraai... Ik dacht, nu, zeker iets fout gegeten? Na een dag of twee ging het over, om twee dagen later terug op te komen zetten. Dit was op woensdag. Volgens mijn vroedvrouw was er niks aan de hand. De baby was ook nog niet ingedaald en ik had nog wel wat tijd, het was nog maar week 38. Toch moet ik het zelf wel wat aangevoeld hebben, er stond namelijk voor vrijdag 19u30 een quiz gepland, waar ik de resultaten mee zou corrigeren. Die heb ik afgezegd.

Vrijdag om 19u30 brak mijn water.

Ja, zoals op televisie, midden in de living.

De vroedvrouw werd gebeld, want mijn baby was niet ingedaald, dus moest er snel gecontroleerd worden of de navelstreng niet mee naar buiten was gevloeid. Gelukkig was dat niet het geval. Omdat ik niet meteen weeën had, legde de vroedvrouw mij rustig op de zetel en masseerde mijn voeten met speciale kruidige oliën. Na een tijdje begon ik wel wat te voelen.

Omdat de bevalling nog niet echt doorzette ging de vroedvrouw nog even slapen, zodra er iets was mochten we haar opbellen.

Twee uur later mocht ze van mij wel terugkomen (hoe laat het toen was weet ik niet meer), dit was het echte werk, toch? Er was toch zeker wel progressie? Die was er, maar...

Het ging traag...

Om +/-12u 's middags de volgende dag gingen we naar het ziekenhuis. Mijn lieve schoonbroer kwam ons ophalen en samen gingen we naar het ziekenhuis. Ik op de achterbank, lekker weeën weg zuchtend en al roepend dat hij de bulten moest vermijden, of ten minste rustig aan doen. Hij parkeerde op de parking, dat was natuurlijk te ver voor mij, dus weer riep, dit keer dat hij dichterbij moest zien te komen (en ook, ik had geen schoenen aan, want niks paste nog en nee, ik wou niet door het gras met mijn sokken).

Na een heel gedoe aan de inschrijfbalie, over het al dan niet in een rolstoel naar de materniteit te worden gebracht, wat mijn vroedvrouw niet wou (en ik in de eerste plaats ook niet), maar men in het ziekenhuis als standaard beschouwde, zei mijn man, allee, kom ga snel zitten, en gaf ik toe (die arme verpleger ook...). En ja, misschien had ik dat kwartier lopen wel echt niet gehaald, dus het was waarschijnlijk wel het beste.

Op dit moment had ik al (nog maar) 5cm. Ik heb me gedurende de hele bevalling niet willen blindstaren op de centimeters. Ik had zoiets van, elke wee die komt, die komt en daar focus ik me op. En ook op, ik kan dit, ik kan dit, ik kan dit. Ik was niet bezig met de tijd en hoe lang al, maar besefte wel dat het niet heel vlot ging.

Al vanaf het vertrek had ik me gefocust op het bad dat in het ziekenhuis zou kunnen worden genomen. Dit zou ontspannend en pijnstillend werken. Dat was echt mijn lichtpuntje. Eerst moest ik nog aan de monitor. Gek genoeg deed dit voor mij echt pijn. Ik kon niks verdragen op of aan mijn buik. Alles verkrampte dan en maakte de weeën onhoudbaar. Ik mocht gelukkig staande aan de monitor, in dat bed had ik nooit geraakt, dat leek een beklimming van de Mount Everest op dat moment. Na een tijdje mocht ik dan in het bad. Dit deed in eerste instantie zeker goed. De pijn was dragelijker.

Ik heb lang in dat bad gezeten. Na heel lang (ik hoorde de vrouw in de kamer ernaast al bevallen zijn, heel frustrerend...), was ik er precies klaar mee, ik wilde bevallen en wel nu! Dus ik vroeg aan mijn vroedvrouw of ik mocht persen. Zij zei, als je moet persen mag je persen. Dat deed ik. Vanaf toen ging het bergaf. De pijn was niet meer weg te krijgen, buikademhaling my ass, alles was compleet verkrampt...

Ik was geen makkelijke patiënt, dat geef ik toe, dat toucheren, hoogst onaangenaam! Maar na een tijdje persen, dat leek voor mij uren te duren, bleek dat ik nog maar 7cm had...

Ik werd uit het bad gehaald, dat voor mij plots erg beklemmend werkte. Net op dat moment kwam er een vroedvrouw van het ziekenhuis binnen in de arbeidskamer, zij vond het duidelijk welletjes en stelde een epidurale voor. Dit wou ik eigenlijk echt niet, maar ik had nu, na zo'n 20u echt wel veel pijn en ik was ook echt moe. Ik brulde half huilend, van pijn, woede, frustratie en teleurstelling in mezelf, dat ze die dan maar moesten zetten.

Mijn vroedvrouw werd een beetje boos. Dat ik de moed aan het verliezen was, dat ik mij moest herpakken. Dat we nu moesten beslissen, een epidurale of andere opties om te ontspannen daar beneden. Dat ze even weg ging en 'wat jullie daar op dat bed dan doen, zijn mijn zaken niet'. Ik weet nog altijd niet goed wat zij daar nu effectief insinueerde, maar ik voelde mij heel erg alleen en niet geholpen op dat moment. Ik was zo ver weg. Mijn man heeft me door die minuten? uren? gesleept totdat er iemand terugkwam. Ik weet niet meer wie dat was, mijn zelfstandige vroedvrouw? die van het ziekenhuis?

Plots was de kamer vol mensen en was er twijfel of ik al of niet allergisch was voor de verdovingsvloeistof, wat ik niet ben, maar wat mijn vroedvrouwen fout hadden genoteerd... Dus brulde ik alweer, half, het bijna opgevend, met mijn laatste krachten...

Ik zat dan op bed, drie mensen hielden mij vast om de epidurale te zetten. De naald van de spuit was te groot, dus moesten ze ook nog een andere halen. Dit alles is voor mij nu echt een complete waas. Ik voelde alleen mijn baby heel hard trappelen, alsof hij in nood was... Ik kneep de handen van de vroedvrouw van het ziekenhuis fijn en zij gaf me de moed om nog even door te gaan tot de spuit erin zou zitten.

Vanaf toen werd alles rustiger, de pijn ging gelukkig langzaam weg, ik hing terug aan de monitor, maar voelde er niks van.

Met mijn baby ging het niet zo goed. Dat had ik toen niet door. De vroedvrouwen kwamen mij verleggen om te zien of hij het beter zou doen als ik in een andere positie lag. Ze gaven mij nog een uurtje om volledige ontsluiting te krijgen.

Ik was toen terug heel helder en zei tegen mijn man: dit wordt keizersnede, blijf bij onze baby, wat er ook gebeurt.

Niet veel later kwam de gynaecoloog van wacht binnen, toevallig iemand waarmee ik vroeger gestudeerd had, dat voelde heel geruststellend, een bekend gezicht. Zij bevestigde mijn vermoeden al. Slechts 8cm, keizersnede. Binnen 1u op de operatietafel. Het was toen al terug donker.

Ik werd klaargemaakt voor de operatie, zo'n vies drankje, blaassonde... Mijn man moest wat papieren ondertekenen en bleef achter.

Ik trilde de hele operatie lang en dacht alleen maar: ik wil niet doodgaan, ik wil niet doodgaan, ik wil niet doodgaan.

En plots, om 23u16 zweefde hij door de lucht, ik hoorde niks, mijn hart verkrampte, moet een baby niet huilen? Maar dan, na een paar seconden hoorde ik hem in de kamer ernaast, zijn eerste huiltje. Oef. Mijn man en ik keken elkaar ietwat angstig aan. Een verpleegster spoorde mijn man aan om te gaan kijken. Dus mijn man ging er naartoe. Terwijl ik daar lag. Ik ben de vroedvrouw die hem even op mij heeft gelegd heel erg dankbaar en hij heeft dan ook twee kleine hapjes kunnen drinken. Voor mij lijkt het slechts 2 seconden, maar het zullen wel zeker 5 à 10 minuten geweest zijn. Denk ik, hoop ik.

Het heeft daarna 1,5 uur geduurd voor ik hem weer zag. Mijn lieve Max. Mijn mooie baby.

Gelukkig hapte hij na die lange tijd weer goed aan en was de borstvoeding daarna meteen vertrokken.

Ik was wat apathisch die eerste tijd, misschien wel wat in shock.

Had ik mijn baby in gevaar gebracht door poliklinisch te willen bevallen?
Dat vraagteken werd al snel een uitroepteken, althans voor mij.

Al mijn alternatieve neigingen gingen die eerste dagen overboord, ik deed gewillig alles wat er mij werd gezegd, ik vroeg zelfs niet om vegetarische maaltijden in het ziekenhuis.

De verpleegsters waren heel lief, aan het ziekenhuisverblijf zelf heb ik heel goede herinneringen.

De eerste weken na de geboorte van Max waren heel emotioneel. Ik had dat eerste belangrijke levensuur gemist. Ik voelde mij gefaald vanaf het eerste moment, ik was er niet geweest voor mijn kind. Wij hadden dat eerste uur met elkaar gemist.

Na een week of twee heb ik mezelf bij elkaar gepakt en mijn zoontje dicht bij mij gehouden.
Ik was er dan wel niet dat eerste uur, maar ik was er nu. Vanaf dan heb ik hem niet meer losgelaten. Zo ging het stilletjes aan beter en beter. Ja, ik heb veel geweend. Een maand geleden vond mijn man mij nog huilend onder de douche, omdat ik had gevoeld dat Max in nood was geweest, maar daar niets mee had gedaan, ik voel(de) mij zo schuldig.

Mijn lieve man heeft mij in zijn armen genomen en getroost, dat het niemands schuld was, dat zo'n dingen gebeuren, dat dat het leven is.

Het is gelukkig wat rustiger nu.

Plaatsjes op het web die me geholpen hebben met het hervinden van die rust:

Eerst en vooral deze (tranen met tuiten hier, van de herkenning en erkenning);

en deze, op aanraden van een collega;

en ook deze hier.

Een nieuw leven!

Ja, en nieuw leven, in de blog (hoop ik), maar ook hier thuis!

In juni kwam er een klein ventje ter wereld, dat de onze op zijn kop kwam zetten.

Dat ventje is ondertussen bijna 7 maanden en kruipt (bijna) rond in onze living.

Maar dus, omdat ik de afgelopen maanden heel wat inspiratie vond op het (blog)net, begon het wat te kriebelen om ook mijn ideeën weer wat op te schrijven en te delen met de virtuele wereld.

Snel meer!

Tv uit, leeslamp aan! En andere dingen die mij blij maken.

Ik stoorde mij al een hele tijd aan mijn tv-kijkgedrag. Een paar weken geleden heb ik de stekker uit getrokken. Er zijn betere manieren om avonden door te komen dan zinloos zitten zappen tot dat Turkse kanaal op 532 (om dan weer helemaal vanaf 1 opnieuw te beginnen) om op te merken dat er echt niets, NIETS interessants te zien valt (of iets wat je nog niet hebt gezien). Dus hup met die digibox. Hij staat nu op de gang, stof te vergaren, want, je raadt het nooit, dat combi-abonnement internet - telefoon - digibox is toch wel goedkoper dan telefoon en internet apart zeker? Dus blijft ie, die digibox, maar wel met de stekker er uit. Gelukkig moet je te veel kabels aansluiten voor je terug in die zapmodus kan verzeilen. Nu lees ik veel meer boeken (nog meer!) en haal ik eindelijk al die films die ik al een hele tijd wou zien in huis (en kijk ik dus enkel als ik echt iets interessants tegenkom). Elke week passeer ik wel een keer in de bibliotheek. We koken nu ook veel meer samen. De afwas blijft minder staan, jaja, niets dan goeds jong! Dat maakt mij zo gelukkig!

Wat mij ook gelukkig maakt is mijn moestuin. Ik heb hem sinds maart. Hoe zalig kan het zijn om zelf gekweekte boontjes, Oost-Indische kers, pastinaak (jaja, ik oogstte een heuse pastinaak!), pompoen, komkommers... te oogsten. Ik voel me dan ook een beetje een rebel, mijn gebalde vuist naar de systemen in de wereld die niet lopen zoals ze zouden moeten lopen. Het vervult mij ook telkens weer van een zeer diepe dankbaarheid. De natuur is grillig, maar kan heel gul en vrijgevig zijn. Het geeft mij bijna een mystiek gevoel van deel zijn van iets veel groters, en dan vertrek ik telkens weer met een glimlach naar huis. Ja die moestuin. Nooit gedacht dat dat zoiets filosofisch kon zijn!

Vegi fast food!

Ik eet zoveel mogelijk vegetarisch. Wij hebben, zoals al eerder verteld, een soort van regeling hier thuis, namelijk: in de week eten we vegetarisch en in het weekend mag er af en toe een stukje vlees op tafel komen (dit vooral om manlief tevreden te houden :) ). Een van mijn favoriete vegetarische gerechten (dat ik echt graag met iedereen wil delen!) vond ik in het boek "veg!" van Hugh Fearnley-Whittingstall, wat trouwens echt een immense aanrader is voor zij die niet alleen vegetarisch willen eten, maar ook voor mensen die groenten (en peulvruchten) een wat meer centrale plaats in hun keuken willen geven. Het is de 'ketchupcurry van kikkererwten'. Voor zij die denken dat vegetarisch eten inhoudt dat je enkel nog een bak sla mag voorzetten: neen dus! Dit is een heerlijk lekker, makkelijk en zeer snel (dromen we daar niet allemaal van) gerecht waar je het helemaal warm van krijgt! Ideaal voor de tijd van het jaar!

Wat heb je nodig?

zonnebloemolie, 1 ui (in dunne ringen snijden), 2 cm gember (fijngeraspt), chili of chilivlokken (een snufje!), 1 teentje knoflook (geperst), 2 theelepels currypoeder, 400 gram kikkererwten (uit blik, afgespoeld en uitgelekt), 5 à 6 eetlepels tomatenketchup (zelfgemaakt of gekochte, ik maak het met gekochte uit tijdsgebrek, meestal doe ik er ook wel wat meer eetlepels in...), sap van een halve citroen (kan je eventueel weglaten, de kruiden geven zeker genoeg smaak!), zeezout en versgemalen peper, handje koriander voor eroverheen (enkel voor de zomer, maar zonder ook heel lekker!)

Begin met de ui te stoven in een pan. Als de ui glazig is, roer je er de kruiden (gember, chili, knoflook en curry) doorheen. Laat het geheel eventjes bakken, roer af en toe. Daarna voeg je er de ketchup, de kikkererwten en een beetje water bij (zeker niet teveel!). Goed roeren en nog wat laten doorkoken. Doe er dan wat zout en peper bij en eventueel het citroensap. Dien op met wat verse koriander (in het seizoen!). Superlekker met wat basmatirijst of een pita-broodje (of iets anders om dit hete potje wat mee af te koelen in je mond!). Geniet ervan!